Bu benim günlüğüm olsun o halde kimsenin bilmediği okumadığı cesaret etmediği .
neden bazı acılar yüreğimizde misafir olduğunu kabul etmiyor da ömürlük ev sahibi gibi davranıyor dersin. gözlerim neden bütün acıları beyazında topluyor. sanki bu kulaklarım hep bir yardım çığlığı duyuyor da kimsenin acısına yetişemiyor bu ayaklarım , dizlerim yok diyor ; kalmadı takatim.
uzaklarda aydınlık gözleriyle bir çocuk sen yine kalkarsın sana düşmek yaraşmaz diyor.o çocuğun hatrına kalkıyorum her defasında ayağa .umudum çocuk ;bu yenilmeler 30 yaşıma çok geldi .
oysaki yazın benim de elbiselerim uçuşmalıydı rüzgarda ben de ömürlük kahkahalar atmalıydım . benim de kelebekler olmalıydı midemde ;geçmeyen kramplar değil...
canım çocuk küsüp gitti sanki bahar çiçekleri kışın ayazını bırakıp. hayallerim vardı benim ;akıyor gözlerimden nisan yağmurları. yıkıyorum bütün günahlarımı; temizlenmiyor.
kimse neden duymuyor gözlerimden yükselen çığlıkları . neden herkes kapatmış kulaklarını.. bir kız çocuğu suçlu olamaz neden sevmediler neden kabul edemediler.
kafamda kars yaylarının soğuğu var kız çocuğu çok üşüyor . umudum çocuk bir tek senin ellerin ısıtıyor kız çocuğunun ellerini .elleri ki yıllar geçti nasır tuttu sevilmemekten ,elleri ki tutulmadığı için iki yana düştü . uçurtmalar izliyor gökyüzünde umudunu canlı tutmak için.
herkese gösterilen o tahammülü neden hak edemedi. neden gözleri hep gri bakıyor.bazı kadınlar neden hiç sevilmiyor.
